Voetjes van de vloer....

Geen poot om op te staan vandaag,lijkt het in de ochtend. Lekker uitgeslapen tot wel 8.45. Bijzonder goed ontbijt, niets spaans aan, zo overvloedig. Lekker bij komen met koffie wat ik andere dagen toch ontbeer. Uitgebreid douchen, nog een keer koffie.

En dan een voorzichtig wandelingetje naar t centrum. We doen wat boodschapjes want vanavond koken we weer zelf. Is toch t lekkerst, de Pelgrimsmenu's zijn vaak t zelfde. En meer winkelen gaat niet....... de rugzakken zitten al propvol......a

Wanneer we terugkomen bij de Auberge zijn er alweer andere Pelgrims gearriveerd die we al eerder hadden ontmoet. We maken een praatje, eten wat en houden een siesta.

Straks koken, eindelijk op een wat vroeger tijdstip eten. Want 20.30 uur is toch wel laat. Moet je je nog haasten ook op je Camino...... want herbergen doen om 22.00 de deur op slot.

Wat we morgen gaan doen?...... dat is nog 1 grote verrassing!

Wordt vervolgd.

Spaans benauwd....

Spaans benauwd....

De wekker stond op 5.45..., voor 1 keer omdar ik een zonsopkomst wilde meemaken op deze camino. Helaas, wekkertje niet gehoord. Ook vandaag weer gewekt door stommelende mensen en ritselende plastic tassen. Maar dan wel een uurtje later. Ontbijt was vandaag heel karig, verpakte toast en jam uit een megapot en1 kopje thee. Toen ik om een kopje koffie vroeg keek ze boos, " 1 drankje pp. (Maar dan in t Spaans)

Gauw wegwezen, ik heb altijd al startproblemen en zonder koffie..... helemaal. Naar t barretje om de hoek voor echte koffie. Maar door al t gedoe kreeg ik een bijna een ochtenddepressie!!

" zullen we terug naar Sevilla?". Oeps vond Marijke niet leuk......

Toch maar verder, berg opwaarts Zafra uit. Afdaling van 14% naar Los Santos de Maimona. Leuk dorpje, stempel gehaald, koffie gedronken en naar de ...... heerlijke taartjes.... Toen we wilden betalen kreeg Marijke t echt SPAANS benauwd. Portomonee weg!! Tas op zijn kop en daar zat ie toch verstopt in een donker hoekje.... pfffff.....

We wisten dat t vandaag 30 graden ging worden. Daarom stonden we zo vroeg op. Na los Santos liepen we weer prima, hadden er weer zin in. 10.30 maar al bloedje heet. Bijna geen schaduw, stoffige weg, olijf en amandelbomen in een glooiend landschap. Ook heel veel wijngaarden had i in t boekje gezien.... das mooi, schaduw dacht ik..... Helaas, ze zijn maar een meter hoog hier. Ook de olijfbomen en amandelbomen bieden geen schaduw. De zon staat loodrecht boven ons en dan is er bijna geen schaduw.

Lunchstop op een stapel stenen onder een klein boompje. In gezelschap van mieren van wel 1 cm...... die waren natuurlijk blij met onze kruimels. En weer door, voetje voor voetje. Vandaag lopen we ook weer ieder ons eigen tempo, dus wandelen we in stilte. De uitzondering is dat ik nu vrijwel steeds voorop loop. We hebben het allebei zwaar vanwege de hitte, maar de blaren spelen op bij Marijke.......

Bij Almazara, een gesloten Auverge, maar een pauze. Heerlijk... fff de rugzakken af. We hebben nog nootjes, rozijnen en water. In de verte ligt Villafranca de los Barros. Het is nog 5,5 km te gaan.

De temperatuur is killing, nergens schaduw, allebei nog maar een half flesje water...... Nog 2 x 5 minuten pauze, het dorp verdwijnt steeds weer achter de heuvel. Wat kan 5 km lang duren.

Wanneer we de bebouwde kom inlopen stort Marijke echt in...... Langs de kant van de weg is nu gelukkig een streepje schaduw. We hebben geen water meer. Ik probeer auto's aan te houden maar iederéén wil graag naar huis.....

Dan herpakt Marijke zich weer en strompelen we de laatste meters naar de herberg. Ons geluksmomentje van vandaag! We worden heel lief opgevangen. De voeten van Marijke.... iedereen heeft wel een tipje. De coolzalf brengt een klein beetje verlichting.

Een restaurantje om te gaan eten gaat t niet worden. Ik wil ook niet meer lopen!!!!! Wel koken.... er ligt nog pasta, krijg 3 tomaten uit eigen tuin en kan beneden Lomo Iberico (van t zwarte varkentje) kopen.

Een heerlijke douche doet wonderen bij mij, bij Marijke wat minder...... om 22.00 ook hier t licht uit. Even later begint het 5 stemmige snurkconcert.......

Gele pijlen naar Zafra

Gele pijlen naar Zafra

Wekker op half 7 want t wordt warm.....

Oef, das vroeg. Gelukkig wel een ontbijtje, toast, thee en 2 koffie. Afscheid genomen van de charmante herbergier met 2 dikke zoenen.

We moeten nieuwe vrienden maken want als je een rustdag houd ben je iedereen kwijt...... We gaan eerst een stukje met de bus omdat de etappe vandaag 26km is, 6 km te lang voor mij.

En daar staan 7 "nieuwe" vrienden. Gaan ook met de bus. Hoera!!!! De bus in Spanje is een touringcarp, je rugzak moet onderin t bagageruim. Als we uit de bus stappen lopen onze "vrienden" meteen door. De duitser had in de bus nog wel verteld dat we t eerste stuk over de weg moesten. Binnendoor kon niet omdat de rivier buiten zijn oevers getreden zou zijn. Wij dronken nog een bakkie en ik kocht er de laatste 2 oudbakken broodjes.

Kaart bestudeerd om te kijken waar we de route zouden oppikken. De grote weg en de wandelroute zouden na een paar kilometer naast elkaar lopen. NA!! de rivier, zei ik tegen Marijke...... Rugzakken weer omgesjord en op pad. Marijke loopt sneller dan ik en liep dus ver voorruit. Loopt door en door en door..... op gegeven moment passeer ik de rivier, een zielig slootje. Marijke ziet m schijnbaar over t hoofd en loopt achter 4 "vrienden" aan, berg op..... ik zie de pijl naar links. Wat nu????? Ze loopt zeker 1 km voor mij, roepen heeft geen zin. Het lijkt of ze omkijkt...... ik zwaai heel breed.... maar ze ziet t niet en loopt weer verder. Ik moet een keus maken. Volg ik wel de gele pijlen of ga ik haar achterna, de verkeerde kant op??? Ik besluit haar te bellen. Inmiddels is ze uit zicht....... Normaal loopt ze de hele dag met haar telefoon in haar hand, nu dus niet....... ze neemt niet op.......

Ik sjok haar dus maar achterna, bergie op. Dan gaat mijn telefoon, Marijke dus, waar ik blijf. Je loopt al 3 km verkeerd zeg ik. Oohhh, ik liep "mijn nieuwe vrienden" achterna....... Ze wacht op mij en samen lopen we een flinke foute lus. Na 2 uur pakken we de route verderop weer op. We hebben dan al een korte lunchstop met oud brood gemaakt. Wanneer we weer op een leemweggetje lopen beginnen mijn voeten erg te branden en ik besluit dat ik mijn schoenen voor mijn teva's ga ruilen. Even zoeken naar een schaduwplek, het is inmiddels 24 graden. Ik loop voorop, zie een plekje waar de 3 Ieren zitten, onder een afdakje met picknick bank. Ik wissel mijn schoenen, Marijke denkt dat ik weer pauze wil houden en loopt door. Communicatiestoornis.......

Wanneer ik weer ga lopen ben ik haar kwijt. De weg is lang maar met veel bochten..... waar ik ook kijk, geen Marijke. Na 1,5 uur word ik ingwhaald door de Ieren en loop ik alleen. Brrrrr...... Maar gelukkig rijst er een dorpje aan de horizon. Ook weer witte huisjes met rode daken. Marijke belt..... waar ik ben..... Zij wil niet meer stoppen, zere voeten van de blaren. En ik..... zere voeten van niet stoppen, te lang doorlopen.

Geeft niet, een ieder moet zijn eigen tempo lopen met deze afstanden en warmte. Ik besluit in t dorpje wel te stoppen. Mijn water was op en mijn knieen willen even niet meer. Een pauze met quezos, cola, cafe americano en een sigaretje......

Dan belt Marijke weer, ze is in de Herberg! Ze heeft het hele stuk in een keer gelopen, bikkel, met blaren zo groot als knaken!! Ik vetrek na een half uurtje en volg de gele pijlen naar Zafra. Is nog 4 km maar door de warmte loodzwaar voor mij.

Als ik bij de Vincent van Gogh Herberg aankom staat ze enthousiast te zwaaien op t dakterras. Eind goed, al goed.... Dan nog een zoektocht naar een restaurant die op normale tijden serveert. Nee hoor, nergens, pas om 20.30..... Klapperend van de honger memen we een menu del dia. We moeten nog door eten ook. De Herberg sluit om 22.00 de deur. En de Herbergier is streng, heel streng...... Hij doet om 22.00 uur het licht uit. Stilte in de tent!!!!

Rustdag

Fuente de Cantos

Een welverdiende rustdag in Rurales El Zaguan de la Plata...... een van de paradijses op aarde! Gisternacht een breed bed in een 4 pers. kamer met een basalik plafond. Vanmorgen verhuist naar een twee persoons kamer, het Hilton is er niets bij. Prachtige tuin met overal leuke zitplekjes, een zwembad, een klaterende fontein, doorkijkjes en kleurige bloempjes. Binnen al net zo prachtig maar bovenal..... een serene rust!

Een rustdag was even nodig, al onze kleren waren nat en vies. Zitten nu weer fris gewassen (door herbergier) in de tas. Bovendien kletsnatte schoenen, hierdoor. heeft Marijke 6 blaren. Ik zelf vind een rustdag, en zeker op deze plek, ook prettig om alle indrukken even te verwerken. Af en toe komen de herinneringen aan de vorige Camino naar boven en ben ik even ontroerd. Vanmiddag tapas gegeten op een pleintje en een kleine siesta gedaan. Straks maar weer kijken waar we gaan eten. Moet wel, want alle winkels zijn dicht. 1 mei is een feestdag.....

Desolaat mooi.....

Vroeg wakker, niet door rumoer maar door de kou. Op zoek naar een barretje voor ons ontbijt, 2 toast, cafe con leche voor Marijke en ik een cafe solo. Eigenlijk 2.... om wakker te worden. Dan ontstaat het plan om een rustdag te houden. In Hostel Extremadura is dat niet fijn. Ligt in de hoofdstraat van Monesterio. Bovendien is t koud. We besluiten een etappe met de bus te gaan. Daar bijkt dat we nog 3 uur moeten wachten. Dan maar lopen...... dan zijn we op dat tijdstip al op de helft.
We lopen ons warm in een nog landelijke omgeving. Beetje glooiend, muurtjes van keien, ontelbare kurkeiken. Her en der staan schapen te grazen, altijd vergezeld van zo' n enge waakhond. De ene is fel en loopt luid blaffend met ons mee. De andere ligt lekker, kijkt wel even op maar zie je denken.... rugzakkers, laat maar gaan.
Achter de muurtjes van gestapelde keien staan grote bruine koeien met een klingelbel om hun nek. En weer even verder dartelen er weer geitjes. Eigenlijk nog een herhaling van het laatste stuk van gisteren. We raken bijna gewend aan al dat moois.....

Na een kilometer of 9 veranderd het landschap langzaam. Eerst worden de bloemen wat minder. Dan verdwijnen de bomen. En ook de kuddes. Er is immers geen beschutting meer. Opvallend is wel het geluid van sprinkhanen. We stappen de Extremadura in.....

Een grote lappendeken met afwisselend wuivend graan, golvend gras en omgeploegd land zo ver als je kunt kijken. En het waait er flink. Geen bebouwing op een enkel vervallen schuurtje na....... Desolaat mooi!
En stil...... totdat je in de verte motorgeronk hoort. Sommige Spanjaarden hebben als hobby een squad of motor. Gestoken in speciale pakken komen ze dan de stilte verstoren.

7 km voor ons eiddoel staan we voor een hele grote plas. De weg is ondergelopen. Water tot kniehoogte. Ik word door een man, hand in hand, over stapstenen naar de overkant geholpen. Pff, ik vind dat eng. Gelukkig heb ik van Mathia, Duitse pelgrim, gisteren een wandelstok gekregen, hij gebruikt m niet. Marijke doet stoer, wil echt geen natte schoenen i.v.m haar blaren. Dat gebeurt natuurlijk wel als je over de stenen gaat. Dus hup, schoenen en sokken uit en waden.....

Dan vervolgen wij de de kronkelende steenslagweg weer. We hebben zeker nog 2,5 uur te gaan. Ons wandeltempo is niet zo hoog. Heuveltje op, heuveltje af. We lopen apart, soms Marijke voor, dan weer ik op kop. Dit was een voorwaarde, maar eigenlijk onnodig te stellen. We lopen ieder ons eigen tempo en onze eigen gedachten.

Maar t waait en het is koud. En bankjes zijn er niet. Zelfs geen keien. In middels loop ik steeds voorop. Als ik achterom kijk zie ik Marijke steeds moeizamer lopen. Zo sneu, die blaren. Een half uur voorFuente de Cantos houden we nog een pauze. Ik heb mijn wandeischema maar opgegeven. Als we weer vertrekken wordt de lucht weer donker.

We passeren nog een zwarte varkentjes fokkerij. Eindelijjk een hele hoop!! Tijd voor een fotosessie. En weer verder met Fuente de Cantos in t vizier. Todat......... de hemel openbreekt, een stortbui van jawelste. Razendsnel de poncho aan, hoezen om de tas. De weg verandert in een modderpoel. Al zompend, cappuchon over t hoofd lopen we t dorpje binnen.

We zijn moderne Pelgrina's, gebruiken google maps om de Herberg te vinden. Want fout lopen is nu t laatste wat we willen! Koud en nat schrijven wij ons in. Gaan douchen en ik doe een tukje. Dan verschijnt ook Irene uit Utrecht in de Herberg. De bofferd had gereserveerd. Ze heeft een prachtige kamer voor zichzelf. We gaan met zijn drieen het dorp in om wat te eten.

De uitermate vriendelijke herbergier wijst ons de weg naar een restaurant. We buigen ons over de kaart. Ik lust alles, Marijke ietsiepitsie minder...... maar lastig kiezen als je spaanse woordenschat klein is. (We gebruiken nu een vertaal app).
Jakkes, garnalen in t voorgerecht van Marijke. Maar de vriendelijke ober ruilt t om. Het is al laat als we weer terug lopen. We krijgen nog een afzakkertje van de Herbergier. Likeurtje, iets met rozijnen. Ik neem koffie..... Hij doet erg zijn best voor de meisjes uit Holland....

Blaren, zere benen.....

De dag gestart met een.onbijtje en om 9.30 vertokken. Maar oh, wat weegt ie rugzak de eerste km zwaar. Steeds denk ik, ik ga terug en bel een taxi.... Maar ik moet even op gang komen. Dorp uit en een rode zanderige weg op. Lekker breed zodat je gezellig naast elkaar kunt lopen. Helaas..... na 1 km al natte voeten vor Marijke. Door alle regen een stroompje dwars over de weg. Wel met stapstenen, maar dat blijft lastig. Mijn schoenen kunnen dat aan, die van Marijke niet.

De eerste kilometers gingen ondanks de natte voetjes. Beetje regen uit erg laag hangende wolken. Beetje klimmen, beetje dalen. Goed te doen. Na 1,5 uur oploskoffie, sinaasappen en banaan uit de rugzak. Zittend op een grote steen. Misschien een goed plan om wat bankjes te doneren. Want als alles nat is kun je dus niet zitten.

Deze Camino gaat dwars door de natuur. Tot nu toe weinig kerken en kathedralen. Maar zo prachtig. De gele brem langs de weg bracht wat kleur aan de grauwe omgeving. Schapen met kleine lammetjes waren onze toeschouwers het eerste stuk. Later werden het van die spaanse koeien grazend tussen de kurkeiken. En de weg...... die duurde en duurde maar. Zeker 12 km. Maar het verveeld niet, elk stuk heeft weer zijn eigen horizon. Op het eind van de weg ineens een hoop geblaf, 3 sheepdogs, gelukkig achter afrastering. Ze beschermen hun schaapskudde heel fanatiek! Engerds!!

Om 1 uur weer een picknick uit de rugzak bij een klein kerkje, lekker op een muurtje. De poncho's hadden we al af gedaan. De zon brak voorzichtig af en toe door en ook de jassen konden uit. Na 3 kwartier was t genoeg en gingen we weer verder. Een stukje langs de grote weg. De gele pijlen wijzen ons de weg. Het routeboekje blijft in de tas. De vangrail overklimmen en dan is t nog 10 km. Het pad loopt door een Eucalyptusbos pal langs de Via de la Plata, de weg voor auto's. De snelweg ligt boven ons. Jammer van de autogeluiden.

Dan krijgt Marijke het lastig met haar benen. Jammer!! We verlagen ons tempo. Steken de weg nog een keer over en lopen over een 20 cm smal pad langs de weg. Arme Marijke krijgt steeds meer last en ze voelt ook een blaar groeien, nr 3.....

Nog 3 km te gaan. We waren gewaarschuwd...... een lange klim. De rollen waren nu omgedraaid, Marijke ging nu aan mijn arm. Wat duren 3 km dan lang. Te weten dat je er bijna bent, maar geen dorp ziet.

En dan lopen we Monesterio binnen. Best een groot dorp en natuurlijk ligt ons Hostal aan de andere kant. We schrijven ons in en krijgen weer een stempel. Het is 7 uur later als we de sleutel in onze kamerdeur doen. Pffff, ook ik ben moe!!

We doen de rituelen en boodschappen en.zien dan dat t al 21.00 uur is. Het Pelgrimsmaal slaan we over..... we willen nog maar 1 ding..... naar bed!!

Terwijl ik t verhaaltje typ komen de inmiddels vertrouwde snurkgeluiden uit t bed naast mij.......

Groetjes van de "Girls from Holland". Zo worden we inmiddels genoemd door de andere Pelgrims.

En dan nu.... Nat, natter, natst.....

Vanmorgen konden we wat langer slapen. Rond 8 uur wakker. En een heerlijk ontbijtje verzorgd door Bruce en Penny from England....Eggs with bacon. Voor Marijke een gekookt eitje, vind ze lekkerder.

Om 9.30 in de wandelschoenen en poncho want sinds gistermiddag regent het aan een stuk. En het is koud..... Maar we gaan ervoor!! De etappe van vandaag is "maar" 15 km. Ik heb mij thuis best wel voorbereid maar het is toch heel anders dan ik mij had voorgesteld. Vandaag weer veel klimmen en dalen. Maar dat schept ook steeds nieuwe horizonnen,

Wederom een prachtig landschap, vandaag met watervalletjes. Met mooi weer zijn die er hoogst waarschijnlijk niet. Ik ben zooo blij dat Marijke mee is, alleen had ik het niet gekund. Soms heel steil naar beneden, zou met stokken ook niet te doen zijn geweest. Inhet begin herhaaldelijk gedacht, ik ga terug..... maar natuurlijk niet gedaan. Ook een snelstromend riviertje met stapstenen overgestoken. Eerst 10 schietgebedjes, diep ademhalen en dan hand naar de overkant!

En weer een breed scala aan bloemen, maar allemaal naar beneden hangend door de regen. Ik heb geen foto's gemaakt, mijn camera zat verpakt in t plastic, net als mijn andere spullen.

We zijn vandaag meerdere keren een klaphek doorgegaan, voor mij het symbool van afsluiten en weer aan een nieuw stuk beginnen. En 1 keer was dat best spannend...... Marijke liep 30 meter voor mij. Ik liep zonder bril vanwege de regen. En ineens, uit t niets, een wit beest naast mij. Ik dacht een wolf.... durfde Marijke niet te roepen.... pfff, lanzaam doorlopen, niet kijken..... maar t beest liep mee!!!!! Marijke draaide zich om en werd enthousiast want zij is een dierenvriend..... Maakte zelfs foto's..... Maar toen t witte beest en ik langzaam dichter bij kwamen dacht ook zij dat t een wolf was...... Hij bleef ons volgen..... Ineens was ie weg. Ik pakte een grote steen, dan had ik een wapen als ie ons zou aanvallen.... Misschien was t wel een wilde hond. Daar had ik over gelezen...... Ineens stonden we oog in oog met een kudde schapen en wie stond daar tussen? "De wolf". Het was dus een sheepdog....... Toen we de kudde voorbij waren volgde hij ons nog een poosje. Maar kwam er achter dat wij niets van plan waren en verdween..... Gelukkig kwam er al snel weer een hek zodat we dit avontuur achter ons konden laten.

Vandaag dan ook eindelijk de zwarte varkentjes gespot. Weliswaar maar 2, achter een hek, maar toch....

Onderweg werd ik mij er weer van bewust dat dit geen gewone wandelvakantie is. Soms, als we even apart lopen, komt mijn vorige tocht weer naar boven.... En het besef dat de camino het hele leven symboliseert. Met up's en down's maar dat er altijd mensen zijn die jou een helpende hand toesteken. Vandaag was Marijke daar 1 van......

Het laatste uur van de wandeling was het droog. Gelukkig nu alleen nog maar een "vals platte" weg. Maar wijzelf, geen draad meer droog. Mijn voeten waren een uitzondering. Dankzij mijn nieuwe gore-tex Meindle schoenen en gamashen...... droog!!!!

En dan komen we aan in het Hostal en word eerst ik overvallen door emoties en moet huilen. Zo mooi en zo een lieve behulpzame dame. De vermoeidheid speelt hier ook wel een rol in denk ik. Maar wat een prachtig plekje. Onze natte zooi op een rek, en dan een prachtige 2 persoonskamer. Ook Marijke schiet ff vol..... Maar dan vermannen de 2 Peligrina's zich weer en settelen zich bij een wel heel bijzondere tafel. Rond, bovenop een glasplaat. En naar beneden toe hangt een deken. De verrassing zit eronder..... een plaat met roodgloeiende kooltjes. We nemen plaats op de stoel en leggen de deken over onze benen en we worden langzaam weer warm..........Zooooo lekker!!

Niet zo slim vanmorgen..... we waren ons proviand vergeten mee te nemen. Hebben deze barre tocht gedaan op een gekookt ei, muslirepen en noten...... Maar vanavond weer genoten van een heerlijk Pelgrimsmenu!

En nu..... Marijke ligt al een uur heerlijk te slapen terwijl ik dit verhaaltje typ op mijn telefoon. Duurt lang...... maar ach, ik ben een nachtuil..... nog ff mijn tanden poetsen en dan kruip ook ik onder de flanellen bloemetjes lakens!

Buenos Noches

Almaden de la Plata

Almaden de la Plata.

Oeps...... vanmorgen pas om 7.38 wakker en je moet om 8.00 vertrokken zijn! Haast is niet fijn als je aan t Pelgrimeren bent. Dat werd dus koffie op t bankje voor de deur. Marijke ging proviand inslaan, helaas.... winkel was nog dicht en de taxi kwam bijna.

De 2 Peligrina's doen vandaag de eerste 15 km met de taxi. Dit eerste stuk is nl. asfalt, provinciale weg. En Spanjaarden rijden niet zachtjes...... En wij willen deze 2 weken graag ongeschonden afmaken!

De taxi reed voor en in ons beste Spaans (handen en voeten nog steeds, omdat de vertaalapp niet lukt) gevraagd of hij ook even met ons naar een winkel wilde. No problemo! Heel fijn en hij rekende niet eens extra. Terwijl het best lang duurde want ook in de winkel moet het met handen en voeten.

Onderweg naar de Pelgrims gezwaaid die er wel liepen. Respect hoor, want zij moeten vandaag wel 30 km. Na een uurtje ons ontbijtje gedaan in Parque Sierra de Norte.

Wauw!!! De geluksmomentjes gieren weer voorbij. Heel veel bloeiende lavendel en andere bloemen. Ook hier weer kurkeiken en de eerst 2 uur geen mens gezien. Lopen gaat een stuk beter dan gisteren. Er ligt een grof stenig pad de eerste kilometers en het terrein glooit.

Dan worden we ingehaald door 2 Amerikanen op een mountainbike. Ze stoppen en we maken een gezellig praatje. Onze lunch doen we onder een boompje. Er komen nu ook verschillende fietsers voorbij. De gehuurde mountainbikes hebben geen bagagedragers, dus de bagage wordt na gebracht. Even voelen wij ons bikkels, wel bagage en 2 liter water.

De rugzak is weer wat lichter als wij ons pad vervolgen. Marijke vind een mooie stok voor mij. En dat is fijn want de heuveljtes worden iets steiler nu. Dan passeert de eerste "asfaltloper" ons, best nig kwiek. Die heeft er inmiddels 23 km opzitten...... We gaan een hek door en komen langs een kudde koeien die ons liggen aan te staren. Het zijn van de leuke, met een bel om hun nek. Marijke wil een foto van dichtbij maken. MaR de dames willen niet poseren, staan op en lopen eigenwijs weg.

De laatste 4 km voor vandaag gaan in. Het pad wordt anders, de stenen groter en langzaam steiler. Het wordt een echte berg! We worden ingehaald door de Itiliaan. Gelukkig, hij hijgt ook en gaat ook steeds langzamer.... Een paar keer stoppen voor een slokje water. Boven op de top een mega mooi uitzicht van de weg die we hebben afgelegd. En als we de andere kant opkijken.......

Almaden de la Plata!!! Een schattig Andalusich dorpje, witte huisjes met rode daken en twee kerktorentjes. We zetten de afdaling in. Want steil omhoog betekent ook steil naar beneden. Zo steil dat na 20 stappen je tenen pijn gaan doen. Marijke, de lieverd, bied haar verbrande arm weer aan. (We zijn al 2 dagen op zoek naar creme). En dan ineens is de weg geplaveid en lopen we het dorpje in. Na 2x de weg naar de Alberge te hebben gevraagd eindigt onze tocht (15 km) vandaag in een kleine herberg met 8 bedden. Niks geen stapelbed, maar heerlijke 1 persoonsbedden!!!! A good place to be!

We zijn lekker op tijd binnen, doen alles op zijn Spaans, lekker langzaam en houden een kleine siësta. Doen boodschapjes, incl. zonnebrandcreme, en sluiten de dag af met een lekker Pelgrimsmenu. We wilden eigenlijk zelf koken maar dat is veel duurder!

And now...... Rain in Spain.