Desolaat mooi.....
Vroeg wakker, niet door rumoer maar door de kou. Op zoek naar een barretje voor ons ontbijt, 2 toast, cafe con leche voor Marijke en ik een cafe solo. Eigenlijk 2.... om wakker te worden. Dan
ontstaat het plan om een rustdag te houden. In Hostel Extremadura is dat niet fijn. Ligt in de hoofdstraat van Monesterio. Bovendien is t koud. We besluiten een etappe met de bus te gaan. Daar
bijkt dat we nog 3 uur moeten wachten. Dan maar lopen...... dan zijn we op dat tijdstip al op de helft.
We lopen ons warm in een nog landelijke omgeving. Beetje glooiend, muurtjes van keien, ontelbare kurkeiken. Her en der staan schapen te grazen, altijd vergezeld van zo' n enge waakhond. De ene is
fel en loopt luid blaffend met ons mee. De andere ligt lekker, kijkt wel even op maar zie je denken.... rugzakkers, laat maar gaan.
Achter de muurtjes van gestapelde keien staan grote bruine koeien met een klingelbel om hun nek. En weer even verder dartelen er weer geitjes. Eigenlijk nog een herhaling van het laatste stuk van
gisteren. We raken bijna gewend aan al dat moois.....
Na een kilometer of 9 veranderd het landschap langzaam. Eerst worden de bloemen wat minder. Dan verdwijnen de bomen. En ook de kuddes. Er is immers geen beschutting meer. Opvallend is wel het
geluid van sprinkhanen. We stappen de Extremadura in.....
Een grote lappendeken met afwisselend wuivend graan, golvend gras en omgeploegd land zo ver als je kunt kijken. En het waait er flink. Geen bebouwing op een enkel vervallen schuurtje na.......
Desolaat mooi!
En stil...... totdat je in de verte motorgeronk hoort. Sommige Spanjaarden hebben als hobby een squad of motor. Gestoken in speciale pakken komen ze dan de stilte verstoren.
7 km voor ons eiddoel staan we voor een hele grote plas. De weg is ondergelopen. Water tot kniehoogte. Ik word door een man, hand in hand, over stapstenen naar de overkant geholpen. Pff, ik vind
dat eng. Gelukkig heb ik van Mathia, Duitse pelgrim, gisteren een wandelstok gekregen, hij gebruikt m niet. Marijke doet stoer, wil echt geen natte schoenen i.v.m haar blaren. Dat gebeurt
natuurlijk wel als je over de stenen gaat. Dus hup, schoenen en sokken uit en waden.....
Dan vervolgen wij de de kronkelende steenslagweg weer. We hebben zeker nog 2,5 uur te gaan. Ons wandeltempo is niet zo hoog. Heuveltje op, heuveltje af. We lopen apart, soms Marijke voor, dan weer
ik op kop. Dit was een voorwaarde, maar eigenlijk onnodig te stellen. We lopen ieder ons eigen tempo en onze eigen gedachten.
Maar t waait en het is koud. En bankjes zijn er niet. Zelfs geen keien. In middels loop ik steeds voorop. Als ik achterom kijk zie ik Marijke steeds moeizamer lopen. Zo sneu, die blaren. Een half
uur voorFuente de Cantos houden we nog een pauze. Ik heb mijn wandeischema maar opgegeven. Als we weer vertrekken wordt de lucht weer donker.
We passeren nog een zwarte varkentjes fokkerij. Eindelijjk een hele hoop!! Tijd voor een fotosessie. En weer verder met Fuente de Cantos in t vizier. Todat......... de hemel openbreekt, een
stortbui van jawelste. Razendsnel de poncho aan, hoezen om de tas. De weg verandert in een modderpoel. Al zompend, cappuchon over t hoofd lopen we t dorpje binnen.
We zijn moderne Pelgrina's, gebruiken google maps om de Herberg te vinden. Want fout lopen is nu t laatste wat we willen! Koud en nat schrijven wij ons in. Gaan douchen en ik doe een tukje. Dan
verschijnt ook Irene uit Utrecht in de Herberg. De bofferd had gereserveerd. Ze heeft een prachtige kamer voor zichzelf. We gaan met zijn drieen het dorp in om wat te eten.
De uitermate vriendelijke herbergier wijst ons de weg naar een restaurant. We buigen ons over de kaart. Ik lust alles, Marijke ietsiepitsie minder...... maar lastig kiezen als je spaanse
woordenschat klein is. (We gebruiken nu een vertaal app).
Jakkes, garnalen in t voorgerecht van Marijke. Maar de vriendelijke ober ruilt t om. Het is al laat als we weer terug lopen. We krijgen nog een afzakkertje van de Herbergier. Likeurtje, iets met
rozijnen. Ik neem koffie..... Hij doet erg zijn best voor de meisjes uit Holland....
Reacties
Reacties
Goedemorgen Mar en Mar. Vandaag lees ik jullie verhaal van eergisteren maakt natuurlijk niet uit. Het is weer Marja een zeer goed geschreven verhaal. Ik lees het met veel plezier. Jullie lopen zo te lezen een mooie route. Het gaat al kriebelen....... wordt dit mijn volgende trip? Vanuit n zonnig Italië ga ik er alvast over dromen. Veel plezier vandaag.
Hoi stoere Pelgrina's ik vind jullie heel stoer hoor, blaren regen en niet opgeven....TOP !!!
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}