Castilloblanco..

Ja hoor...... 6.34..... dan staan Pelgrims op.......

Dus wij doen vrolijk mee voor zover dat lukt dan.... en staan even na 8 uur buiten in onze wandelschoenen. Een dikke kus aan de vriendelijke Hosperatario omdat jij zo goed voor on heeft gezorgd. Het lijkt wel of de rugzakken meer wegen. Ik spreek mijzelf toe met de woorden, hup gaan, gewoon de ene voet voor de andere, kijk om je heen en genietvan al het moois. En dan gaat t dus verkeerd. Pijl gemist. Een oude Spanjaard, heel vitaal, helpt ons naar de goede weg. Hij heeft een uur de tijd om met ons mee te lopen, zegt ie. Onderweg vertelt hij 100 uit over, de cactussen, fruit aan de bomen, de olifgaarden en alles wat we nog meer tegenkomen.

Als we afscheid nemen streken we even neer bij een barretje voor koffie. En dan gaan we serieus op pad. Eerst een gestage klim. Wat heb ik het zwaar, ben echt geen ochtendmens..... word zelfs niet lekker. Na een uur pauze op een steen. Gelukkig is t nog niet zo heet. Even een stukje stokbrood, water en een muslireep en dan gaat t wel weer. We lopen nog een stuk langs sinaasappel en olijfboomgaarden en komen niemand tegen.

Daarna veranderd het landschap in een sprookje. Bloemen in alle kleuren en heerlijk ruikende lavendel. Zo prachtig.... bijna niet te vangen op een foto en omschrijven vind ik ook moeilijk. Het pad is stenig, ik moet goed uitkijken waar ik loop, wil niet vallen. Heb geen stok meer. Vergeten mee te nemen vanmorgen.

Dan stappen we een decor in van t wilde westen, grote stenen, kurkeiken. We houden lunchpauze op een grote kei, in de schaduw want de temperatuur stijgt naarmate de dag vordert. Er komt 2x een Nedelands stel voorbij, een stel Engelse vanaf de andere kant en een paar mannen op mountainbikes. Maar verder stilte en af en toe vogeltjes. Nog steeds de prachtigste bloemen. Heel even worden we allebei wat emotioneel van al het moois. Bij mij waarschijnlijk ook van de vermoeidheid. Ik merk goed dat mijn kracht nog lang niet terug is, heb er best last van,naar beneden mag ik, heel lief, aan de arm van Marijke. Zwaar, zwaar.... Maar de omgeving maakt alles goed!!

En ineens, zomaar op een paal de tekst water in alle talen. Vanmorgen wel vertrokken met allebei 1 liter. Maar het is zo heet dat de flejes leeg zijn. Dus maar ff van t paf af. En ja hoor, een echte ouderwetse waterpomp, hekje erom heen. Heerlijk koud water! Flesjes gevuld en weer verder...

Het wordt alsmaar warmer en Marijke verruilt haar broek voor een rokje, die zit natuurlijk niet voor niets in de rugtas. Ik heb er de puf niet voor..... ach en ook geen zonnebrand nog kunnen kopen. Dan krijg ik verbrande beentjes. Dus gewoon in de afritsbroek verder, de ene voet voor de andere....

Na het natuurgebied nemen we een stenige weg waar geen kip op rijd maar wel verkeersborden staan, scherpe bocht naar links en voorrangsweg. Grappig.

Dan vervolgen we onze weg de laatste km's naar Castilloblanco over t asfalt. Aan de linkerkant, want t verkeer raast voorbij met 80 km p/u.

En dan komt voor mij de man met de hamer voorbij..... misselijk, bibberig. Ik krijg Maurijke haar laatste water over mijn hoofd, ga ff zitten en heb nog een stukje stokbrood. Langzaam trek ik weer recht. Nog 1 km en dan zijn we in de herberg. 7 uur onderweg..... 18 km verderop.... Meestal lopen we sneller!

Douchen en de andere Pelgrimsrituelen. We gaan even zitten op t dakterras als we ons wasje ophangen. Er zitten veel dezelde mensen als waarmee we gisteravond hebben gezeten. We hebben zere schouders..... en krijgen een massage van Vincentio, een Italiaan. En het Spaanse echtpaar gaat voor ons en nog een Engels stel koken. Er schuift ook nog een Nederlands meisje aan. Heel leuk om zo spagetti te eten!

Om 22.00 is t stil in de herberg.......